Terapia ericksonowska, inaczej terapia Miltona H. Ericksona, to podejście terapeutyczne bazujące na hipnozie i technikach komunikacyjnych, które zostały opracowane przez amerykańskiego psychiatrę Miltona Ericksona. Jest to jedno z kluczowych podejść w terapii krótkoterminowej i psychoterapii humanistycznej. Charakteryzuje się dużym naciskiem na indywidualne potrzeby pacjenta, kreatywne podejście do procesu terapeutycznego oraz wykorzystanie zasobów i potencjału osoby.

Kluczowe założenia terapii ericksonowskiej:

  1. Podświadomość jako źródło zasobów: Erickson zakładał, że podświadomość człowieka posiada ogromne zasoby wiedzy, doświadczenia i umiejętności, które można aktywować w trakcie terapii.
  2. Hipnoza jako narzędzie terapeutyczne: Terapia często wykorzystuje hipnozę jako naturalny stan głębokiej koncentracji i relaksu, który pozwala pacjentowi uzyskać dostęp do swojej podświadomości i wprowadzać zmiany.
  3. Elastyczność i dostosowanie do klienta: Terapia ericksonowska jest bardzo indywidualna. Terapeuta dostosowuje swoje metody do stylu myślenia, potrzeb i charakteru pacjenta.
  4. Opowiadanie historii (metafory): Erickson często posługiwał się metaforami, historiami i analogiami, aby pomagać pacjentom zrozumieć swoje trudności i znajdować własne rozwiązania.
  5. Skupienie na teraźniejszości i przyszłości: Terapia ericksonowska koncentruje się na tym, jak można zmienić obecne zachowanie i myślenie, zamiast analizować przeszłość w detalach.
  6. Niebezpośrednie sugestie: Erickson był znany z subtelnego wprowadzania sugestii w trakcie rozmowy lub hipnozy, co pozwalało pacjentowi samodzielnie odkrywać nowe sposoby radzenia sobie z problemami.

Zastosowanie terapii ericksonowskiej:

Terapia ericksonowska znajduje zastosowanie w pracy z różnorodnymi problemami, w tym:

  • lękami,
  • depresją,
  • problemami relacyjnymi,
  • uzależnieniami,
  • traumą,
  • stresem i wypaleniem zawodowym.

Jak wygląda sesja terapeutyczna?

Sesja terapeutyczna często przypomina swobodną rozmowę, w której terapeuta uważnie słucha pacjenta i wprowadza subtelne techniki (np. pytania, metafory, hipnozę). Kluczowe jest stworzenie atmosfery akceptacji, bezpieczeństwa i współpracy.